Stephen is een van ’s werelds toonaangevende onderzoekers op het gebied van posttraumatische groei. Hij is ook een professor en therapeut.

Hij begon zijn carrière met het bestuderen van posttraumatische stress. Daarbij zag hij dat veel mensen een aanzienlijke groei doormaakten als gevolg van de stress die ze mee maakte. Op dat moment begon hij zijn ideeën over posttraumatische groei te ontwikkelen. Een paar decennia vooruitspoelen en hier zijn we dan.

Vandaag gaan we supersnel kijken naar de wetenschap van posttraumatische groei.

Stephen vertelt ons: “Veel overlevenden van een trauma hebben ervaringen die hen de rest van hun leven blijven achtervolgen, ervaringen die ze nooit zullen vergeten. Ze kunnen jarenlang worstelen met aanzienlijke psychische pijn. De nieuwe psychologie van posttraumatische groei ontkent dit feit niet, maar erkent simpelweg dat er een andere kant aan de medaille zit – dat te midden van grote psychologische pijn er ook een nieuwe erkenning van iemands persoonlijke kwaliteiten kan zijn en een diepere en meer bevredigende verbinding met anderen.

Drie existentiële thema’s vormen de kern van posttraumatische groei. De eerste is de erkenning dat het leven onzeker is en dat dingen veranderen. Dit komt neer op een tolerantie voor onzekerheid die op zijn beurt het vermogen weerspiegelt om het te omarmen als een fundamenteel principe van het menselijk bestaan. 

De tweede is psychologische mindfulness, die zelfbewustzijn weerspiegelt en een begrip van hoe iemands gedachten, emoties en gedragingen met elkaar verband houden, evenals een flexibele houding ten opzichte van persoonlijke verandering. 

De derde is erkenning van persoonlijke keuzevrijheid, wat een gevoel van verantwoordelijkheid met zich meebrengt voor de keuzes die men in het leven maakt en een besef dat keuzes consequenties hebben. “

Dus, wat kunnen we hieruit leren…

Heel belangrijk is dat zijn studie niet ontkent dat trauma aanzienlijke psychologische stress en pijn kan veroorzaken.

Maar Stephen vertelt ons dat de stress functioneert als een “motor” voor groei. De uitdaging is om ervoor te zorgen dat de motor niet oververhit raakt.

Zoals hij zegt:

“Maar de diagnose PTSD beschrijft geen levenslange aandoening. Het beschrijft een reeks problemen die iemand op een specifiek punt in zijn of haar leven ervaart – een die, mits goed begrepen, de motor kan zijn van posttraumatische groei. Maar deze ‘motor’ kan oververhit raken. En als dat het geval is, moeten we stoppen en de radiator, thermostaat, pomp en antivries controleren. Het punt dat ik hier metaforisch maak, is dat we, wanneer we geconfronteerd worden met tegenslag, actief moeten zoeken naar nieuwe emotieregulatie- en zelfremmende strategieën om onszelf weer soepel te laten werken. “

Te weinig stress leidt vaak niet naar veel groei. Te VEEL stress en we lopen het risico op posttraumatische stressstoornis in plaats van posttraumatische groei. Het is precies in het midden van die twee waar we het optimale stressniveau vinden dat tot groei leidt.

Het helpt ons om dit punt theoretisch te begrijpen en vervolgens deze wijsheid praktisch toe te passen.

Laten we een korte blik werpen op de drie existentiële thema’s die aan de basis liggen van posttraumatische groei.

Ten eerste moeten we bereid zijn om de onzekerheid te omarmen die inherent deel uitmaakt van het leven. We lopen het risico onnodig kwetsbaar te zijn als we geen ruimte laten voor de onvermijdelijke obstakels en uitdagingen en zelfs trauma’s om deel uit te maken van een zeer zinvol leven.

Zoals Abraham Maslow ooit zei over de zelfactualisatoren die hij bestudeerde:

“de belangrijkste leerervaringen ​waren tragedies, doden en trauma’s​​ die een verandering in de levensvisie van de persoon dwongen en bijgevolg in alles wat ze deden.”

Dat betekent natuurlijk niet dat van ons wordt verwacht dat we per se van die tragedies genieten. Maar als we rekening houden met de aanwezigheid van deze moeilijke tijden, is de kans groter dat we dat optimale groeipunt vinden.

Ten tweede moeten we psychologische opmerkzaamheid beoefenen. We willen zelfbewustzijn ontwikkelen en opmerken hoe onze gedachten, emoties en gedragingen met elkaar in verband staan, terwijl we een flexibele houding ten opzichte van verandering cultiveren.

En ten derde hebben we een gevoel van ‘keuzevrijheid’ nodig – een overtuiging dat we hebben wat nodig is om die onvermijdelijke uitdagingen het hoofd te bieden.

Een van mijn favoriete boeken over dit onderwerp heet The Power of Agency. Een van de wijsheden van Paul Napper en Anthony Rao die zij met ons delen is:

“Toen we dit boek gingen schrijven, werden we vooral door één ding getroffen. We zagen het verband tussen het algemene vertrouwen van mensen en hun vermogen om met grote uitdagingen aan te gaan. Het leek erop dat degenen die meer zelfvertrouwen hadden – dat wil zeggen, ze voelden zich meer de baas over hun leven en waren meer verbonden met hun gevoel van keuzevrijheid – minder angstig en overweldigd waren, zelfs als ze onder zeer uitdagende stresssituaties werden geplaatst.”

Voor ons was dit een eureka-moment. Het was niet alleen dat minder angstige mensen zich zelfverzekerder voelden, maar dat zelfvertrouwen zelf weerde angst en momenten van overweldiging af.

Er is hier een biologische parallel. Het sympathische zenuwstelsel (dat angst en agressie opwekt wanneer de hersenen dreiging waarnemen) en het parasympathische zenuwstelsel (dat de geest en het lichaam terugbrengt tot rust en homeostase) werken op deze wipbeweging.

Het doorbraakidee dat we hadden is dit: in plaats van te proberen de zorgen of angstgevoelens van mensen te verminderen (zoals veel beoefenaars nu doen met pillen en therapieën), vallen we het aan van de andere kant. We moedigen een vertrouwen aan dat daadwerkelijk kan helpen om stress weg te houden. En we doen het door erachter te komen wat mensen kracht geeft, wat mensen meer capaciteit geeft om het hoofd te bieden en zich aan te passen, en dat te koesteren. 

Onze theorie was dat het resulterende vertrouwen de negatieve emoties die mensen zo vaak naar beneden halen, zou neutraliseren – of in ieder geval op afstand zou houden. “

Laten we deze microblog gebruiken om onze tolerantie voor onzekerheid, psychologische opmerkzaamheid en gevoel van keuzevrijheid VANDAAG met de kleine dingen te oefenen, zodat we stress krachtiger kunnen gebruiken als brandstof voor onze groei voor de rest van ons leven.